Zelden heb ik mij zo laten verrassen door een serie. Ik heb het over de serie die uitgezonden werd door de VPRO. Als kind heb ik erg genoten van het zondagochtend aanbod. De drie dikke dames, rambo & rambo en de jeugd en kinderseries.
Nu werd er een serie aangekondigd en ook deze zou erg goed zijn, aldus enkele stukjes die ik erover las. Vol verwachting gingen we met de laptop op schoot de eerste aflevering kijken. Het viel tegen, heel erg. Het was inhoudsloos, warrig en hield onze gemoederen helemaal niet bezig. En al hebben we al wat ervaring met series, toch trapte we er deze keer weer goed in! Nee, na de eerste aflevering hebben we niet meer gekeken. Tot op een regenachtige middag, ik was alleen thuis, wat uit het humeur vanwege de wind en donkerte buiten. De serie riep opeens mijn naam. Ik besloot met een dekentje over mijn benen en een groot glas thee de serie nog een kans te geven. Aflevering twee, hmm, nog steeds niet heel pakkend. Aflevering drie, en het begon al wat meer een onderdeel van mij te worden. De herkenbare passages over de jaren tachtig. Ik ben er zelf ook in opgegroeid. De kleding, calimero op tv, de affiches van oorlog en vrede. De kleding. De haardracht. De manier van denken. Aflevering na aflevering werd alles steeds duidelijker en herkenbaarder. De illusies. Het verdriet van iets willen zijn maar ook niet anders te zijn dan iedereen die vor ons heeft geleefd.
Heel scherp wordt uiteindelijk de leefvorm als commune neergezet. De alledaagse manier van volwassenheid. Het vreselijke gymmen in je onderbroek als je de gymspullen niet op orde had. Wat een andere tijd dan waar we nu in leven.
Dan de verweven draad die door de serie heen loopt met een niets omhullend falen van de jeugdgezondheidszorg. De kindertelefoon, de jeugdpsychiatrie. Het nu en toen wat zo anders is maar pijnlijk nog steeds niet hoe het zou horen. Ook toen al de werkstress, werkdruk, tekortkoming in materiaal en kennis.
Al met al zat ik de laatste drie afleveringen snotterend te kijken. De onverwerkte dood van een van de kinderen enkele jaren geleden. En het kind wat van het dak afspringt terwijl het in de woongroep van de jeugdhulpverlening opgevangen is. Het verdriet van de volwassenen om hun onkunde en verloren hoop.
Zo indringend heb ik het al lang niet meer gezien. Het is misschien niet echt een topserie voor de Tv, maar goed, het is dan ook de VPRO. Elke hulpverlener zou ik zeker aanraden om te kijken.
Reactie plaatsen
Reacties