Keerpunt Alaska

In de lente van 2002 trok ik, met mijn duim omhoog, door de eindeloze natuur van Canada. Onvoorbereid, enthousiast en wat roekeloos heb ik intens genoten van de bergen, sneeuw en ijsvlaktes. 

Onderweg ontmoette ik de vriendelijkheid in de mensen.Terwijl we elkaar argwanend bekeken als op het radionieuws de boodschap kwam hoe onvoorspelbaar de veiligheid van liften was. "Lifter vermoord door automobilist" ( blik vanuit mijn ooghoek naar chauffeur en wat ligt hier eigenlijk allemaal in de auto…), "automobilist vermoord na verminking door lifter" (zenuwachtig gefriemel aan het stuur door de chauffeur…).

Maar, zoals duidelijk, ik heb het overleefd en meer dan dat, ik heb mijzelf overwonnen en Canada doorleefd. Liefde, angst, geluk en verbazing hebben mij vaak vergezeld. De verbazing dat beren werkelijk bestaan op enkele meters afstand. Het genieten van een vis die gevangen is zoals alleen de natives weten hoe. De vluchtige liefde die zo intens in het moment was, dat ik niet kon bedenken dat het ooit overging. De angst voor mens of natuur vanuit de onwaarschijnlijke kilte. Het geluk dat ik dit allemaal mee kon maken en de regie had over dit verhaal en wat verder volgde. 

Mijn gedachten over deze reis staan mij nu helder bij omdat ik een prachtig boek heb gelezen: Keerpunt Alaska, geschreven door Jolanda Linschooten. 

Zelf was ik maar weinig meters verwijderd van bevroren Alaska en omgekeerd, terug de wildernis van Canada in. Het werd mij te link en onvoorspelbaar om door te gaan. Ik was dan ook een eenzame pelgrim en had geen betrouwbare reisgezel. Het werd koud, steil en absurd natuurlijk. Een vorm van natuur die in Europa niet te vinden is. 

Pas toen ik vanuit White Horse City weer opvloog zag ik de werkelijke ijsblokken en voelde ik een sterk gemis. Had ik het kunnen redden, tot aan de gletsjers?

Het was verstandig om terug te keren. En ik ben zo diep gegaan als wat binnen mijn mogelijkheden lag. Het was een intense innerlijke reis. Stilte die overwonnen moest worden. Dagen lang gegeten van wat ik kreeg van de natuur. 

Dat is zo mooi aan reizen en reizen in de natuur. Door de afstand komt het verleden dichtbij. Er is geen weg meer terug. Alleen vooruit. Mindfulness pur sang.

Jolanda beschrijft ook haar innerlijke reis heel duidelijk in dit boek. En mede dat gaf mij opnieuw ook weer de herinnering terug aan een van mijn reizen en de kostbare schat die het heeft opgeleverd.

Ook zij heeft moeten keren onderweg om uiteindelijk weer verder te kunnen.

Door deze reis is mijn ontzag voor de natuur gestegen. Maar ook is het respecteren van het verleden en het accepteren van mijzelf gegroeid.

Nu hoeft niet iedereen direct het vliegtuig te pakken en een zoektocht naar de (innerlijke) Grizzly te ondernemen. 

Ook hier dicht bij huis is het mogelijk om te zoeken naar jouw dromen. Te ervaren wie jij bent. En te ontdekken wat jouw weg en manier van reizen is. Authentiek en natuurlijk.